چراغ راهنمایی

چراغ راهنمایی

چراغ راهنمایی ترافیکی یک دستگاه الکترونیکی است که در جاده‌ها و خیابان‌ها برای هدایت ترافیک و اطلاع‌رسانی به رانندگان استفاده می‌شود. این چراغ‌ها به صورت عمومی در تقاطع‌ها و نقاط حساس جاده نصب می‌شوند و با استفاده از رنگ‌های مختلف و الگوهای متفاوت، رانندگان را درباره قوانین و شرایط ترافیک آگاه می‌سازند.

ویژگی و کاربرد

چراغ راهنمایی ترافیکی معمولاً شامل سه رنگ اصلی است: قرمز، زرد و سبز. هر رنگ دارای یک معنای خاص است که به رانندگان اطلاع می‌دهد که باید چه کاری انجام دهند.

– چراغ قرمز: این رنگ به رانندگان نشان می‌دهد که باید توقف کامل کنند. در تقاطع‌ها، چراغ قرمز به معنای توقف کامل است و رانندگان باید صبر کنند تا چراغ سبز شود. در صورت عبور از چراغ قرمز، رانندگان ممکن است با جریمه مواجه شوند.

– چراغ زرد: این رنگ به رانندگان نشان می‌دهد که باید آماده‌ شوند و توقف کنند. چراغ زرد معمولاً به معنای آماده‌ شدن برای توقف است و نشان می‌دهد که چراغ قرمز در حال نشان دادن‌ خواص است. در بعضی از موارد، چراغ زرد همچنین به معنای هشدار است و رانندگان باید احتیاط کنند.

– چراغ سبز: این رنگ به رانندگان نشان می‌دهد که می‌توانند حرکت کنند. چراغ سبز به معنای اجازه عبور است و رانندگان باید با دقت و با رعایت قوانین ترافیک ادامه راه خود را بگیرند.

علاوه بر رنگ‌های اصلی، چراغ‌های راهنمایی ترافیکی ممکن است دارای الگوهای مختلفی باشند. به عنوان مثال، چراغ‌هایی که به صورت متوالی روشن و خاموش می‌شوند (معمولاً در تقاطع‌های پرتردد)، به رانندگان نشان می‌دهند که باید آماده شوند و توقف کنند. همچنین، چراغ‌هایی که به صورت متقارن روشن و خاموش می‌شوند (معمولاً در تقاطع‌های کم ترافیک)، به رانندگان نشان می‌دهند که می‌توانند حرکت کنند.

چراغ راهنمایی ترافیکی با استفاده از سامانه‌های الکترونیکی و سنسورها کار می‌کند. این سامانه‌ها به طور خودکار و بر اساس شرایط ترافیک، رنگ و الگوی مناسب را برای چراغ‌ها انتخاب می‌کنند. به علاوه، برخی از چراغ‌های راهنمایی ترافیکی مجهز به دوربین‌ها هستند که از طریق آن‌ها می‌توان تصاویر ترافیک را ضبط و نگهداری کرد.